Kinderen en ouderschap

En zij leefde het langst en gelukkigst

Een vrouw van in de dertig met een kinderwens. De tijd die doortikt, de vader die nog niet eens in beeld is, een leven dat niet meer van dag tot dag, of van jaar tot jaar verloopt, maar van eisprong naar eisprong, en dan de waargebeurde verhalen om haar heen over gerimpelde eitjes en een kinderkans van één op een miljoen.

Dan hebben we het niet alleen over Sara Coster, maar over hordes hordes vrouwen van nu. Dan hebben we het over mij, vijftien jaar geleden. Het verlangen naar een kind is sterker dan de sterkste storm, laat zich door niets beteugelen. Het zal de natuur wel zijn, de kracht van het leven dat immers dóór wil. In Sara's geval speelde ook het gruwelijke Joodse verleden dat ze in zich meedraagt en dat mooie toekomst wil worden, een rol.

Sara - success is my middle name - Coster is een carrière-tijger, een dame met brains and beauty, vrienden bij de vleet en altijd in voor een feestje. She lives life to the max. Alleen met de mannen wil het maar niet lukken. Ze heeft een ontstellend slecht ontwikkelde leuke-mannen-radar en een duidelijke voorkeur voor klootzakken. Dat komt eigenaardig genoeg vrij veel voor bij succesvolle heterovrouwen die alles mee hebben, maar dit terzijde.

Sara s.i.m.m.n. zou Sara niet zijn, als ze niet komt tot een plan van aanpak. Ze moet en zal dat kind, en gelijk heeft ze, en na enkele omzwervingen komt ze terecht bij een homostel dat ook heel erg graag een kind wil. Eind goed, al goed, zou je denken, maar dan komt de vrachtwagen des doods over Sara heen denderen. Ze krijgt miskraam na miskraam. De schok dat het niet lukt is groot. Het verdriet om haar ongeboren pindababy'tjes rauw. Ze krijgt minder praatjes en wordt menselijker. In haar pijn en radeloosheid is het makkelijker om van haar te houden.

Gelukkig wordt ontdekt wat de zwangerschappen doet mislukken en is er behandeling mogelijk. Er komt een baby. Dan wordt het zoeken naar een goede verdeling van het co-ouderschap met de vaders. Als ze eenmaal een tweede baby heeft, komen ook haar praatjes terug en gaat ze flink in competitie met 'normale' moeders. Háár gezinnetje is het mooiste gezinnetje van de wereld. Eind.

Leuk en knap geschreven boek. De wens en de vaders mist alleen nét dat beetje tongue in cheek dat de levensboeken van Kluun, Helen Fielding (Bridget Jones) en de eerste van Heleen van Royen wèl hebben. En is het heel verkeerd van me als ik zeg dat ze een ietsiepietsie Jewish princess is?


Aardig om te lezen voor homomannen die graag vader willen worden, interessant ook voor lesbische vrouwen die met homovaders in zee willen gaan.