De homogroep van de Algemene bond van onderwijzend personeel (Abop) werd in april 1982 officieel opgericht, maar was daarvoor al enige tijd actief. De groep kwam op voor de belangen van homoseksuelen, lesbiënnes en andere seksuele minderheden werkzaam in het onderwijs. De belangengroep werd onderdeel van de Algemene Onderwijsbond (AOb) op het moment dat de Abop en het Nederlands Genootschap van Leraren (NGL) in 1997 fuseerden. Tegenwoordig opereert men onder de naam AOb Roze. Dit is het archief van de Abop homogroep afdeling Nijmegen.

Op 27 mei 1986 richtten enkele Abvakabo-vakbondsleden de Abvakabo Homo/Lesbogroep op met als doel discriminatie van mensen op de werkvloer als gevolg van hiv en aids te bestrijden. Dit zou het begin zijn van een hele reeks acties gericht op het behartigen van de belangen van LGBT mensen in arbeidssituaties en het creëren van een veilige werkplek voor hen.

Gangmakers van Act Up! waren Eric Hamwijk en André Bongers. Beiden waren actief in de voorlopers van de HIV-vereniging, maar uit teleurstelling over de bestaande vergadercultuur rond hiv/aids verwachtten zij meer van directe acties. Als voorbeeld dienden de Amerikaanse aids-activisten die zich hadden verenigd in Act Up!

DE REL was een groep activistische potten en flikkers uit Eindhoven die begin 1992 actief werd.Naast actie voeren organiseerde de groep op vrijwillige basis onafhankelijke en niet-commerciele thema/kroegavonden met aansluitend swingen. Potten- en Flikkerkafee DE REL werd iedere eerste zaterdag van de maand gehouden. Inmiddels bestaat DE REL niet meer.

Dit archief bevat een verscheidenheid aan artikelen uit gerenommeerde medische vakbladen, waaronder de New England Journal of Medicine (NEJM) en de Journal of the American Medical Association (JAMA). Het betreft artikelen uit de beginjaren van het onderzoek naar hiv en aids.

Jaren van politieke en maatschappelijke discussie gingen vooraf aan de invoering van de Algemene Wet Gelijke Behandeling (AWGB). De wet die directe en indirecte discriminatie op grond van o.a. godsdienst, levensovertuiging, ras en seksuele geaardheid verbiedt, kreeg veel weerstand te verduren van met name streng christelijke partijen. Volgens hen was de antidiscriminatiewet een ernstige aantasting van de vrijheid van vereniging, godsdienst en onderwijs van christelijke groeperingen. Christenen, zo werd er geredeneerd, moesten bijvoorbeeld de vrijheid hebben om de homoseksuele levensstijl af te wijzen en homoseksuelen in hun organisaties te weren. Mede dankzij de zogenaamde 'enkele-feit'-constructie kon de AWGB uiteindelijk in 1994 toch in werking treden.

Nederland maakte in de late jaren zestig kennis met een eigen variant op het ontluikende homo-activisme. In snel tempo vormden zich in alle plaatsen met een hogere opleiding Studentenwerkgroepen Homoseksualiteit. Van alle studentenwerkgroepen is het de AJAH geweest die het meest naam heeft gemaakt. Opgericht in januari 1968 onder de naam Amsterdamse Studentenwerkgroep Homoseksualiteit (ASWH), veranderde de werkgroep in de zomer van 1969 van naam en ging zich Amsterdamse Jongeren Aktiegroepen Homoseksualiteit (AJAH) noemen om aldus het actiekarakter meer te benaderen en een grotere groep jongeren aan te spreken dan alleen maar studenten. Het was een aktiegroep die confrontatie niet schuwde en onder meer van zich deed spreken door dansacties in heterobolwerken of openbare zoenacties in de Leidsestraat. Landelijke bekendheid kreeg de AJAH op 4 mei 1970, toen twee leden van de AJAH zonder toestemming tijdens de Dodenherderdinkg een krans wilden leggen bij het Nationaal Monument op de Dam. Zij, evenals 14 demonstranten die pamfletten uitdeelden, werden gearresteerd. Een dag later protesteerden 30 AJAH'ers op de Dam, waarbij de politie opnieuw optrad. De AJAH-leden droegen bij deze actie roze driehoekjes op hun kleding.

De Association of Lesbian and Gay Psychologists Europe (ALGPE) werd in navolging van de Amerikaanse ALGP en op initiatief van de psycholoog Jan Schippers als onafhankelijke vereniging in 1992 opgericht. Nederland, Duitsland en Groot-Britannië hadden hun eigen dochtervereniging. Kleinere, informelere groepen die aangesloten waren bij de ALGPE kwamen onder andere uit Oostenrijk, Finland, Italië, Ierland en Zweden. Ook individuele psychologen konden lid worden van de ALGPE. De organisatie werd eind jaren 90 opgeheven.

Laura Bauduin (1931-2010) is jaren een voorzitster en contactvrouw geweest van Groep 7152. Hiervoor kreeg zij in 1982 de Harriet Freezerring (Opzij prijs). Zij kreeg deze prijs voor haar inzet voor de Groep 7152, een groep die zich sinds 1971 bezighoudt met de opvang en begeleiding van homoseksuele en biseksuele vrouwen. Groep 7152 werd opgericht om ze uit hun isolement te halen en bewust te maken van hun plaats in de maatschappij.

Onafhankelijke Duitse onderzoeksjournalist, woonachtig in Amsterdam. Baxmann heeft o.a. voor het Duitse homotijdschrift Magnus artikelen geschreven over homogeweld en homogeschiedenis. Tevens heeft hij het boek 'Flikkers moeten we niet'van Henk van den Boogaard in het Duits vertaald.

Jan de Beer 1947-1992.

Bildwechsel, een initiatief van een groepje kunstacademiestudentes, werd in 1979 in Hamburg opgericht met als doel de zichtbaarheid van audiovisuele vrouwelijke kunstenaars te vergroten. Tegenwoordig is Bildwechsel een internationaal platform voor audiovisuele en beeldend kunstenaressen met vestigingen in onder meer Hamburg, Berlijn, Warschau en Glasgow.

Bert Boelaars (1952) heeft sociologie gestudeerd en werkte vele jaren als beleidsmedewerker voor het Humanistisch Verbond. Daarnaast heeft hij als journalist tal van radioprogramma's gemaakt voor de NOS/NPS (Homonos/Roze Rijk) en de Huimanistische Omroep. In 1978 was hij een van de oprichters van Homologie. Hij publiceerde biografieën over de Weerter periode van Gerard Reve (2002) en Benno Premsela (2008).

Voormalige Amsterdamse uitgeverij van onder meer homo-reisgidsen.

Borstplaat werd in 1979 opgericht door de Amerikaanse Carol V. Bloom die in dat jaar naar Nederland kwam. In 1982 nam een Amsterdams vrouwencollectief de zaak over.Het bedrijf was aanvankelijk erg afhankelijk van de Amerikaanse markt. Later is dat wat verschoven en vormden Nederlandse platen een groot deel van het aanbod. Het bedrijf werd opgeheven in 1989.

Eva Bouman, componiste en musicienne (1943-1989), die speelde in de bands Oktopedians, Herbie White Band, het New Yorkse Spider Women Theatre, De Vliegende Grapefruits, Ladies of Swing, Cadavre Exquis en Ruby's Cube.

Dit archief bevat een verzameling pornofilms, voornamelijk geschoten op super-8. Het overgrote deel van de films is uitgebracht door COQ international. Het gaat om porno door jonge mensen (hoofdzakelijk jongens).

Bredero en Versluis waren de oprichters van het Homofiel Studenten Dispuut in Utrecht (1967).

In 1984 startte Schorer in Amsterdam met het Buddyproject voor homomannen met hiv en aids. Elders in het land nam men dit concept over, waaronder in Nijmegen. Buddyzorg Nijmegen is in 1988 opgericht door het Aids Overleg Nijmegen en sinds januari 1992 ondergebracht bij de NIM, een instelling voor maatschappelijk werk. Buddyzorg Nijmegen richt zich vandaag de dag niet alleen op mensen met hiv en aids, maar biedt ook ondersteuning aan mensen met andere ernstige levensbedreigende of chronische ziektes, zoals kanker of een spierziekte.

Marcel Bullinga is een Nederlands publicist. Hij publiceerde oa. "Het leger maakt een man van je" (1984) en "Jongensboek" (1986).

Greet Burger (1950) was onder andere medeoprichtster van het luchtig-radicale lesbische tijdschrift het Pottenblad. Dit blad zou van 1979 tot de zomer 1985 uitgegeven worden. Burger was ook betrokken bij de oprichting van het Lesbisch Archief Amsterdam in 1982.

In de jaren 80 en 90 was Buro GVO Amsterdam zeer nauw betrokken bij de strijd tegen hiv en aids. In samenwerking met andere organisaties, waaronder het COC, GG&GD, Schorerstichting, de Homogroep Gezondheidszorg en de latere SAD, richtte Buro GVO zich onder andere op voorlichting- en preventiecampagnes.

Eind jaren zeventig werd er binnen het COC een Landelijke Werkgroep Geloof en Levensbeschouwing (LW) opgericht. Deze werkgroep stelde zich een dubbele taak: zowel binnen de homobeweging als aan de kerken duidelijk maken dat er wel degelijk gelovige lesbo's en homo's zijn, en dat die zich hun eigen plek niet laten ontnemen. De werkgroep organiseerde weekenden waarin over geloof, kerk en homoseksualiteit gepraat werd.

Ondanks het feit dat de autoriteiten de activiteiten van het COC in Amsterdam in de beginjaren scherp in de gaten hielden, werd er al in 1947 een begin gemaakt met de oprichting van COC-afdelingen elders in Nederland. Rotterdam en Den Haag waren als eersten aan de beurt, waarna o.a. Groningen (1949) en Utrecht (1950) volgden. In de beginjaren was het zeker niet altijd even gemakkelijk om een eigen afdeling op te richten, maar door veranderingen in het politieke en maatschappelijke klimaat zouden andere steden in de loop der jaren geleidelijk aan volgen. In 2000 werden alle COC-afdelingen zelfstandige verenigingen.

In december 1987 nam het COC de nota 'Handicap & Homoseksualiteit' van de SOG-homogroep van de Gehandicaptenraad aan. De landelijke Werkgroep Homoseksualiteit en Handicap werd opgericht om de beleidsaanbevelingen van de SOG-homogroep te realiseren. De beleidsaanbevelingen lagen op het vlak van toegankelijkheid, voorlichting en mentaliteitsverandering.

Eind 1946 werd de Shakespeare Club opgericht. Hiermee werd een ontmoetingsplek gecreëerd voor de lezers van Levensrecht, een tijdschrift voor en door homoseksuelen. De Shakespeare Club zou in de loop der jaren uitgroeien tot de grootste LGBT-belangenorganisatie in Nederland: de Federatie van Nederlandse Verenigingen tot Integratie van Homoseksualiteit COC Nederland (NVIH COC Nederland).

In het katholieke bolwerk Nijmegen werden de eerste plaatselijke homo-organisaties pas eind jaren 60 opgericht. Een van die organisaties was kerngroep 552, waaruit in 1971 het COC Nijmegen is ontstaan.

Rond 1987 scheidde Oss zich af van het COC Den Bosch en ging als een afzonderlijke COC-afdeling verder. Twee decennia later verenigden beide COC's zich echter weer in het COC Noordoost Brabant.

Utrecht was een van de eerste steden die een eigen COC-afdeling kreeg. COC Utrecht werd op 18 januari 1950 opgericht.

In 1994 verscheen het onderzoek 'Het komt hier niet voor' van Batelaan en Boas. Dit onderzoek toonde aan dat homoseksuele ouderen onzichtbaar waren in de zorg. Nederlandse zorginstellingen toonden grote interesse voor dit onderzoek en naar aanleiding hiervan richtte het COC Amsterdam de werkgroep Ouderenbeleid op. Het doel van deze werkgroep was de zichtbaarheid van oudere homoseksuele mannen en vrouwen in de samenleving te vergroten en de zorginstellingen op het gebied van wonen, zorg en welzijn homogevoelig te maken. De werkgroep had voornamelijk een signalerende functie en werd om die reden eind 1998 ontbonden. Het was nu aan anderen om de taak van signalering en beleidsvorming over te nemen.

In januari 1987 zei kardinaal Simonis in een radio-interview voor het Humanistisch Verbond dat hij zich kon voorstellen dat een katholieke kamerverhuurder in gewetensnood kwam als hij kamers zou moeten verhuren aan homo's. Bovendien was volgens de kardinaal homoseksualiteit een afwijking van de scheppingsorde en de homocultuur een bedreiging voor de samenleving. Hierop spande het COC in maart een kort geding aan waarin het COC onder meer eiste dat Simonis zijn grievende uitspraken in een advertentie zou rectificeren. Het COC verloor het kort geding, omdat rechtbankpresident Harinxma thoe Scholten oordeelde dat het woord 'afwijking'voor homoseksualiteit niet denigrerend bedoeld was en dat de leer dat homoseksuele gedragingen ongeoorloofd zijn op basis van de grondwet vielen onder vrijheid van geloof en belijdenis. Ook het hoger beroep dat het COC in december 1987 aanspande, werd in het voordeel van Simonis beslecht. Het gerechtshof oordeelde echter wel dat de kardinaal zijn woorden wel wat minder ongelukkig had kunnen kiezen.

Het CADH , voortgekomen uit Homostudies Utrecht en het COC, fungeerde een aantal jaren lang, voornamelijk onder leiding van Drs. Evert van der Veen. Het archief bestaat voornamelijk uit krantenknipsels, en enkele rapporten

Gerard Chaissange overleed op 12 oktober 1995 in Amsterdam aan de gevolgen van aids. Oorspronkelijk was hij afkomstig uit Parijs, waar hij na een operatie via een bloedtransfusie geïnfecteerd werd met HIV. Als lid van "Act Up! Paris" voerde hij vooral strijd tegen de Franse overheid, een strijd die hij in Amsterdam voortzette. In 1992 verhuisde hij naar Nederland omdat hij niet langer meer in Frankrijk wilde leven. In Amsterdam nam hij contact op met "Act Up! Amsterdam", dat hem zoveel mogelijk bijstond. Na zijn overlijden was er niemand die zijn nalatenschap opeiste. De inboedel ging naar zijn huisbaas, aan wie hij nog een schuld had, evenals een deel van zijn schilderijen. De rest van de schilderijen werd in 1997 geëxposeerd in het HIV café. De opbrengst van de verkoop ging naar het Marieke Bevelanderhuis, een opvanghuis in oprichting voor mensen met HIV en aids. Gerard had verteld dat hijzelf de werken geschilderd had, maar bij navraag over zijn werk in Parijs bleek dat niet hij, maar een vriend van hem ze gemaakt had. Gerards vriend Damien, met wie hij in Amsterdam woonde, overleed in 1996 aan de gevolgen van aids.

Filmdistributeur Cinemien, in 1974 begonnen als feministisch filmcollectief, heeft al vanaf het begin speciale aandacht gehad voor gay & lesbian cinema.

Homosexuality Beyond Disease was een 3-daags internationaal congres dat van 10 t/m 12 december 1987 werd georganiseerd door de Interdisciplinaire Werkgroep Homo- en Lesbische Studies van de Rijksuniversiteit van Utrecht en de ILGA. Het had tot doel de World Health Organization zo ver te krijgen dat homoseksualiteit uit de internationale ziektenclassificatie werd gehaald. Om argumenten tegen deze gedateerde opvatting in stelling te brengen, werd een overzicht geboden van de stand van zaken ten aanzien van homoseksualiteit op het gebied van politiek, het recht, de wetenschap en de geestelijke gezondheidszorg.

Homosexuality, Which Homosexuality? was een 4-daags internationaal congres dat van 15 t/m 18 december 1987 gehouden werd. Het werd georganiseerd door de Initiatiefgroep Homo en Lesbische Studies van de Vrije Universiteit Amsterdam en de Jhr mr J.A. Schorerstichting. Het congres had tot doel uitwegen te zoeken uit de controverse tussen de verschillende wetenschappelijke benaderingen van homoseksualiteit, waarbij het debat tussen essentialisme en contructivisme in een viertal wetenschapsgebieden op het snijvlak tussen theorie en praktijk centraal stonden.

Deze bevlogen homoactivist werd geboren op 25 juli 1958 in de Verenigde Staten. Vanaf de jaren 80 is Conrad betrokken geweest bij de organisatie van verscheidene LGBT-Prides en LGBT-filmfestivals in de VS en Europa. Eind jaren 80 begon hij het leven van homoseksuelen, lesbiennes, biseksuelen en transgenders in Oost-Europa op film vast te leggen. Een thema dat hem tot op heden bezighoudt. Zo maakte Conrad in 2007 "Belgrade Pride", een korte film over de eerste LBGT-Pride in de Servische hoofdstad Belgrado.

a.k.a. Dolly. Geboren in 1954, overleden op 20 juli 1992 te Amsterdam and de gevolgen van hiv/aids. Hij was de spil van een groep Britse homo's die Amsterdam als vrijwillig ballingsoord hadden gekozen. Andere aliassen: Smiler Theresa the Lift, Penilia-Wendy-shitty-clit, Swithan I. Du'laye SID, Baroness-Turberville. Woonde in London en Amsterdam. Gay activist sinds 1981; filmmaker, historicus, schrijver etc.

In 1976 besloten vier vrouwen uit Groningen om samen een lesbische roman te schrijven. Onder het pseudoniem Damesschrijfbrigade Dorcas schreef het viertal de lesbische pulproman Wilde Rozen, die eind jaren 70 gepubliceerd werd. Damesschrijfbrigade Dorcas bestond uit Hanneke Dantuma, Marianne Gossije, Margriet ter Steege en Marlite Halbertsma.

Archief met informatie over vrouwenvoetbal.

Peter Dankmeijer (1957), van oorsprong docent, is de auteur van het boek "Niet vies, homo wel!", dat over de ervaringen van homoseksuele en lesbische docenten in het onderwijs gaat. Daarnaast heeft hij nog diverse andere dingen ten behoeve van LGBT-emancipatie gedaan. Zo heeft hij samen met Judith Schuyf het Kenniscentrum Lesbisch en het Homo-emancipatiebeleid opgezet en is hij ook de oprichter van EduDivers, een kenniscentrum voor onderwijs en seksuele diversiteit.

Han van Delden (1919-1996) was vanaf ongeveer zijn vijftigste verscheidene jaren actief in het COC. Zo woonde hij zes jaar lang congressen bij als afgevaardigde, zat hij tien jaar in de redactie van Sek, was hij vier jaar lang voorzitter van de afdeling Amsterdam (1971-1975) en gaf hij twaalf jaar instructie aan COC-voorlichters. Sinds 1980 richtte zijn belangstelling zich op de geschiedenis van homoseksualiteit in de eerste helft van de twintigste eeuw. Onder het pseudoniem Han van Weel heeft hij daarover verscheidene artikelen geschreven in tijdschriften, o.a. in Ons Amsterdam, en, samen met Paul Snijders, in de bundels Pijlen van naamloze liefde (1988) en Goed Verkeerd (1989).

Postorderbedrijf dat gespecialiseerd is in homoporno.

Het lesbische tijdschrift Diva was een uitgave van Stichting Tribade. Met dit tijdschrift wilde de stichting een bijdrage leveren aan de emancipatie van lesbische vrouwen, evenals de lesbische cultuur onthullen en bevorderen. Het eerste nummer verscheen in maart 1982, het laatste nummer in maart 1986. Stichting Tribade werd begin 1987 opgeheven.

De Utrechtse drukkerij Kadanz (voortgekomen uit drukkerij 't Brandtweer) werd opgericht in 1985 en opgeheven in 1988. Kadanz verzorgde voornamelijk drukwerk voor vrouwenorganisaties.

Dit was een Amsterdamse organisatie. In 1988 opgericht als Stichting Labda, maar al een jaar later omgedoopt tot Stichting DAQUA. DAQUA maakte onder andere de documentaire "Clause 28" over de Engelse antihomowet en was een van de organisatoren van het protest tegen het uitblijven van een degelijke wet gelijke behandeling op 2 september 1989 in Amsterdam. Het archief van DAQUA bevat hoofdzakelijk documentatie over deze demonstratie.

De Duitse trans activist Justus Eisfeld (1973) woont en werkt sinds 2009 in New York, maar heeft daarvoor ongeveer 11 jaar in Amsterdam gewoond. In Nederland was hij onder andere voorzitter van het Transgender Netwerk Nederland. Momenteel is Eisfeld mededirecteur van Global Action for Trans Equality (GATE), een organisate die op internationaal niveau opkomt voor de rechten van transgenders.

Peter Eltze werd in 1953 in de Duitse stad Bremen geboren. Na enkele omzwervingen ging hij omstreeks 1970 in Amsterdam wonen waar hij uiteindelijk kunsthandelaar werd. Eltze was een bekend gezicht in de homoscene. Begin jaren 90 is hij overleden aan Aids.

Frits Enk (1946 - )

Deze koepelorganisatie van christelijke LGBT-groepen komt sinds 1982 op voor de belangen van LGBT-gelovigen in Europa. Jaarlijks organiseert het forum rond Hemelvaart een congres, ieder jaar in een andere stad. Er is nadrukkelijk aandacht voor het contact met groepen in Oost-Europa.

De European Gay & Lesbian Sport Federation werd in 1989 opgericht en behartigt de belangen van Europese LGBT-sporters. Meer dan 100 Europese sportverenigingen zijn op dit moment aangesloten bij de federatie. Geïnspireerd door de Gay Games organiseert de EGLSF sinds 1992 de EuroGames.

De Europride wordt sinds 1992 gehouden. De derde Europride vond in Amsterdam plaats, van 15 t/m 25 juni 1994. De laatste dag van het internationale evenement viel samen met de Roze Zaterdag die ook Amsterdam gehouden werd.

In 1975 richtte ex-homo Johan van de Sluis binnen de Amsterdamse orthodox-christelijke vereniging Tot Heil des Volks de Evangelische Hulpverlening aan Homofielen op. In 2004 veranderde EHAH haar naam in Different. De bijbelvaste organisatie beschouwt homoseksualiteit als een zonde en biedt hulp en ondersteuning aan homoseksuelen bij het "ombuigen" van hun seksuele oriëntatie.

In 1968 verenigden lokale studentenwerkgroepen homoseksualiteit in Nederland zich in de Federatie Studentenwerkgroepen Homoseksualiteit. De FSWH had vooral een overkoepelende rol voor het organiseren van landelijke activiteiten. Haar belangrijkste wapenfeit: de organisatie van de demonstratie tegen artikel 248-bis op 21 januari 1969, de eerste demonstratie voor homorechten in Nederland. De FSWH bracht een kwartaalblad onder de naam Proefding uit. De federatie werd in 1970 opgeheven.

Na het verdwijnen van de Studenten Werkgroepen Homoseksualiteit ontstaan midden jaren zeventig, opnieuw buiten het COC, radicaal-lesbische en flikkergroepen, zoals de Lesbische Beweging, de Rooie Flikkers (Nijmegen), de Roze Driehoek (Eindhoven) en het Flikkerfront (Amsterdam). Zij vinden dat het COC te veel op assimilatie is gericht en dat integratie in de samenleving niet voldoende is als daarbij de eigen identiteit verloren gaat. Zij leggen dan ook de nadruk op het ontwikkelen van een eigen potten- en flikkeridentiteit.

Stichting GALA werd opgericht in 1992 met als doel de samenwerking tussen de gemeente Amsterdam, homo-organisaties en het bedrijfsleven te verbeteren. GALA was in het verleden onder andere de organisator van het Roze Wester Festival bij het Homomonument en initiator van homo-informatiecentrum Pink Point. Tevens heeft de stichting diverse safesexparties op haar naam staan. In 2008 startte GALA gay cruise club Church.

Gay & Lesbian Switchboard is het landelijke informatie- en adviespunt voor iedereen met vragen over homoseksualiteit, biseksualiteit en transgenderleefstijl en is sinds 1986 actief in Nederland. Switchboard biedt een luisterend oor, geeft informatie en advies op maat en verwijst door naar gespecialiseerde hulpverleners of organisaties. Switchboard was enkele jaren ondergebracht bij de Schorerstichting en heeft na het faillissement van de Schorerstichting in maart 2012 onderdak gevonden bij COC Nederland. Sinds april 2012 kon hierdoor de dienstverlening weer worden voortgezet.

De Gay Dating Show van Hellun Zelluf was in 1990-1991 een hype op de Amsterdamse kabelzender Salto. Het koppelprogramma voor homo's en lesbo's had onder andere tot doel om voorlichting te geven over hiv en aids. Er waren zelfs plannen om de show op de landelijke televisie uit te zenden. Hier is echter nooit iets van gekomen, omdat Geert Vissers, de man achter Hellun Zelluf, in 1992 overleed aan de gevolgen van aids.

De Gay Games vonden voor het eerst plaats in San Francisco in 1982 en zijn een initiatief van de inmiddels overleden Amerikaan Tom Waddell, die zelf ooit deelnemer aan de Olympische Spelen was. Het internationaal sportevenement heeft onder meer tot doel het versterken van het zelfvertrouwen van LGBT-sporters en het creëren van begrip onder hetero's. De Gay Games vinden iedere vier jaar plaats. In 1998 organiseerde Amsterdam het evenement.

Bij gebrek aan een goed emancipatiebeleid voor homoseksuelen stelde het college van B&W van Amsterdam de Gemeentelijke Werkgroep Homo-emancipatie in. Deze werkgroep ging in januari 1984 van start en had als taak om binnen twee jaar een beleidsadvies op te stellen voor een gemeentelijk homo-emancipatiebeleid. Ambtenaren, deskundigen op persoonlijke titel en mensen uit het emancipatieveld namen zitting in de werkgroep. Begin 1986 werd de werkgroep volgens plan ontbonden.

In 1986 nam de gemeente Den Haag het initiatief-raadsvoorstel "Aanpak discriminatie naar seksuele voorkeur en bevordering homo-emancipatie" aan. Naar aanleiding hiervan stelde het college van B&W de Gemeentelijke Werkgroep Homo-emancipatie Den Haag in. Het doel van de werkgroep was het doen van aanbevelingen en voorstellen ten behoeve van de bevordering van de emancipatie en het tegen gaan van discriminatie van homoseksuele mannen en lesbische vrouwen. In 1989 presenteerde de werkgroep haar eindrapport.

Em.Prof.Dr. Gooren (1943) is specialist op het gebied van genderdysforie in Nederland. Tot zijn pensionering was hij leider van het genderteam, dat gevestigd is in het VU medisch centrum.

Marianne Gossije (1952-....) was lid van de redactie van het lesbisch kultureel tijdschrift "Lust en Gratie".

In 1971 plaatsten twee vriendinnen een oproep in Vrij Nederland. Zij wilden graag met meer lesbische en biseksuele vrouwen in contact komen. De advertentie in Vrij Nederland was onder nummer geplaatst en had nummer 7152. Er kwamen zoveel reacties en er was sprake van zoveel herkenning dat men besloot elkaar vaker te ontmoeten. Er werd een stichting opgericht die de naam kreeg van de advertentie. Groep 7152 is nu een redelijk ingeburgerd begrip. Nog altijd vinden vrouwen elkaar tijdens ontmoetingsmiddagen in de verschilllende regio's en werkgroepen.

Bert de Groot (1952) deed in opdracht van de Schorerstichting onderzoek naar leefstijlen van homoseksuele mannen in Amsterdam. Op basis van dit onderzoek schreef De Groot het boek "Gewoon wordt je leven nooit", dat in 1987 uitgegeven werd.

Jan de Groot was secretaris en later voorzitter van de in 1964 opgerichte Stichting Dialoog, een initiatief van het COC. Stichting Dialoog bracht onder meer het tijdschrift Dialoog uit.

Herman Herikhuizen heeft in 1990 in Amsterdam een belangenvereniging voor jongens in de prostitutie opgericht.

Major donor fundraising, zowel in Groot Brittanie als in Nederland. Gewerkt bij o.a. Aids Fonds, Mama Cash, Simavi, KWF Kankerbestrijding en in Engeland bij International HIV/AIDS Alliance St JOhn of God Care Services and Crusaid. Gewerkt in verschillende plekken van de organisatie, zowel als senior fondsenwerver, Bijzonder Giften Coordinator en als Hoofd Fondsenwerving en Communicatie

Max Heymans (1918-1997) was couturier in Amsterdam.

Deze in 1924 in Iowa geboren dichter, vertaler, vertaalwetenschapper en literatuurwetenschapper kwam in 1949 op 25-jarige leeftijd naar Nederland. Aanvankelijk gaf hij Engelse les op de Internationale Quakerschool in Ommen, waar hij zelf de Nederlandse taal leerde. In 1951 besluit hij naar Amsterdam te verhuizen, waar hij Hans van Marle, zijn partner gedurende de volgende 36 jaar, leert kennen. Eén van hun gezamelijke werkterreinen was het uitgeven van het Engelstalige tijdschrift Delta. In Amsterdam werd Holmes medewerker van de vakgroep Algemene Literatuurwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam onder prof. A.N. Donkersloot. In die hoedanigheid gaf hij in de eerste helft van de jaren tachtig werkcolleges homo-erotische literatuur en poëzie. Zowel onder zijn eigen naam als onder het pseudoniem Jacob Lowland publiceerde en vertaalde hij poëzie (o.a. van Gerrit Komrij). In 1956 ontving hij als eerste niet-Nederlander de Martinus Nijhoff-prijs en in 1984 de vertaalprijs van de Vlaamse Gemeenschap voor zijn Dutch interiors: postwar poetry of the Netherlands and Flanders (New York, NY: Columbia University Press, 1984). Hij overleed in 1987 in Amsterdam aan de gevolgen van hiv/aids.

Het archief van Cornelis Homan (1932-2002) bevat brieven, foto's en dagboeken. De documenten gaan onder meer over zijn homoseksualiteit en zijn psychiatrische verleden.

In 1998 werd het Homo en Lesbisch Platform Amsterdam opgericht. HELPA zag het levenslicht, omdat Amsterdam graag één aanspreekpunt voor alle non-profit homo-organisaties binnen de gemeente wilde hebben. Bovendien bestond onder de homo-organisaties die in Amsterdam op dat moment actief waren de behoefte aan meer onderlinge samenwerking en afstemming. Het Homo en Lesbisch Platform Amsterdam bestaat inmiddels niet meer.

Dit is het archief van de Homogezondheidsgroep Amsterdam. Vanaf 1979 zijn er op verschillende plaatsen in Nederland homogezondheidsgroepen opgericht, bestaande uit homoseksuele en lesbische hulpverleners en medisch studenten. Het idee achter deze groepen werd vooral geïnspireerd door het besef van de rol die de geneeskunde (en met name de psychiatrie) heeft gespeeld in de meningsvorming over homoseksualiteit:homoseksualiteit was pervers en werd behandeld als een ziekte. De homogroepen gezondheidszorg stelden zich ten doel het behartigen van de belangen van homoseksuele en lesbische hulpverleners en medisch studenten en het verbeteren van de hulpverlening aan homoseksuele en lesbische patiënten.

Dit is het archief van de Homogezondheidsgroep Rotterdam. Vanaf 1979 zijn er op verschillende plaatsen in Nederland homogezondheidsgroepen opgericht, bestaande uit homoseksuele en lesbische hulpverleners en medisch studenten. Het idee achter deze groepen werd vooral geïnspireerd door het besef van de rol die de geneeskunde (en met name de psychiatrie) heeft gespeeld in de meningsvorming over homoseksualiteit: homoseksualiteit was pervers en werd lange tijd behandeld als een ziekte. De homogezondheidsgroepen stelden zich ten doel het behartigen van de belangen van homoseksuele en lesbische hulpverleners en medisch studenten en het verbeteren van de gezondheidszorg aan homoseksuele en lesbische patiënten.

Het Homojaarboek, waarvan in 1981 de eerste aflevering verscheen, was bedoeld als discussieplatform voor de relatie tussen wetenschap (theorievorming omtrent homoseksualiteit) en emancipatie. De tweede aflevering verscheen in 1983 en de derde en laatste aflevering in 1985.

'Homologie is een sleetje dat lekker van een besneeuwde helling naar beneden glijdt. Geen grote veranderingen, geen breuken, niets radicaals, een geleidelijke gang die meegaat en gevoed wordt door van alles en nog wat.'In hun jubileumartikel ter gelegenheid van het twaalfeneenhalf jarig bestaan tekenden Hans Warmerdam en Mariëtte van Staveren deze optimistische woorden op uit de mond van oud-redacteur Sacha Wijmer. Na bijna twintig jaar moesten bestuur en redactie van het tweemaandelijkse cultuur-wetenschappelijke tijdschrift in 1997 echter constateren dat het Homologie-sleetje definitief tot stilstand was gekomen door een gebrek aan lezers. Hiermee kwam een einde aan een blad dat vele jaren een onmisbare rol in de sub-cultuur heeft vervuld. Het eerste nummer verscheen in mei 1978, het laatste nummer in mei 1997. Het werd uitgegeven door de Stichting Homologie.

Toen de VPRO in 1982 stopte met het radioprogramma Ook Zo!, nam de NOS het stokje over en veranderde de naam van het programma in Homonos. In 1995 werd de NOS opgesplitst in de NOS en de NPS. De NPS, de zender die verantwoordelijk werd voor programma's op het gebied van kunst, cultuur en minderheden, kreeg uiteraard Homonos onder haar hoede. Een prijsvraag leverde vervolgens de nieuwe naam Het Roze Rijk op. In 2003 kondigde de NPS vanwege bezuinigingsmaatregelen aan te stoppen met het radioprogramma. De zender kwam wel met een alternatief: de internetsite RozeRijk.nl. Na twee jaar en acht maanden online geweest te zijn, kwam er op 31 augustus 2006 echter definitief een einde aan het Roze Rijk. De site is nog wel te bekijken, maar wordt sinds die dag niet meer geüpdatet.

Het Homoplatform Amstelveen, dat midden jaren 90 opgericht werd, wilde de zichtbaarheid van homoseksualiteit in Amstelveen vergroten door middel van het initiëren en stimuleren van homo-activiteiten in de gemeente. Tevens behartigde het platform de belangen van homoseksuele en lesbische bewoners in het gemeentebeleid.

Naar aanleiding van de Roze Zaterdag in Amersfoort in 1982, die was uitgelopen op ernstige rellen gericht op de deelnemers, besloot men in Amsterdam zelfverdedigingslessen aan homo's en lesbo's te gaan geven om hen weerbaarder te maken. Wat begon als een zelfverdedigingsclub onder de naam KARAC (een afkorting van Karate COC) groeide uiteindelijk uit tot multisportvereniging Tijgertje.

De Werkgroep Homostudies aan de Universiteit van Amsterdam werd opgericht in 1978 en streefde naar het besteden van meer aandacht aan homoseksualiteit in onderwijs en onderzoek aan de UvA. Bij de Faculteit Politieke, Sociale en Culturele Wetenschappen werden twee docenten aangesteld: Gert Hekma en Dorelies Kraakman.

Dit archief bevat documentatie over het onderwerp incest, in het bijzonder over hulpverlening aan vrouwen met een incestverleden.

In het najaar van 1979 kwamen een aantal mensen wat onwennig bijeen in een van de zalen bovenin het gebouw van de Utrechtse universiteit om te kijken of ze 'iets'met homostudies konden doen. Na die eerste bijeenkomst heeft het nog geruime tijd geduurd voordat de Interfacultaire Werkgroep Homostudies officieel werd opgericht. In de eerste jaren werd illegaal onderwijs gegeven, in de zin dat de colleges van geen enkel officieel studieprogramma deel uitmaakten.Er namen veel mensen aan deel die eerder een relatie met de homobeweging dan met de universiteit hadden. De functie van homostudieonderwijs was toen heel duidelijk die van een soort ontdekkingsreis en tevens een legitimatie: jezelf en anderen te laten zien, dat je ook op een andere manier met homoseksualiteit om kon gaan. In het begin van de jaren tachtig sloeg de professionalisering toe, waardoor de vrijwilligers, zowel bij docenten als studenten, verdwenen. Homostudies werd in zekere zin een respectabel vak. Op het hoogtepunt telde de werkgroep ongeveer 20 medewerkers. De werkgroep volgde een interdisciplinaire en emancipatorische benadering.

Het Internationaal Homoseksueel Theater Amsterdam (IHTA), dat in 1995 opgericht werd, was een podium voor homoseksuele en lesbische kunstenaars uit de hele wereld. Het theater bood ruimte aan alle disciplines binnen de kunsten. Middels het aanbieden van kunst vanuit een roze perspectief aan het publiek beoogde IHTA een bijdrage te kunnen leveren aan de emancipatie van homoseksuelen en lesbiënnes.Het IHTA is inmiddels niet meer actief.

Op het Tweede International Gay Youth Conference dat in 1985 in Dublin georganiseerd werd, uitte men de behoefte aan een betere samenwerking tussel lokale, regionale en landelijke homojongerenorganisaties en ontstond het idee van een internationale homojongerenorganisatie.Uit dat idee kwam een jaar later IGLYO voort. IGLYO, wier hoofdkantoor in Brussel gevestigd is, zet zich onder andere in voor de rechten van LGBT-jongeren van over de hele wereld.

In 1980 riep ILGA (toen nog IGA) de International Lesbian Information Service in het leven. Al een jaar later werd besloten dat de dienst een zelfstandige organisatie moest worden. Het internationale lesbische netwerk organiseerde onder andere verscheidene conferenties en publiceerde een eigen newsletter. Eind jaren 90 staakte ILIS haar activiteiten.

In augustus 1978 werd in de Engelse plaats Coventry de Campaign for Homosexual Equality conferentie gehouden. Tijdens deze conferentie besloot men de International Gay Association (IGA) op te richten. In 1986 veranderde IGA haar naam in ILGA. Vandaag de dag zet ILGA zich in voor de gelijkberechtiging van lesbiënnes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders en interseksuelen. De associatie waar honderden landelijke en lokale LGBT-organisaties van over de hele wereld lid van zijn, heeft haar hoofdkantoor in Brussel.

In juni 1995 toerde een groep activisten uit de queer-beweging een maand lang met de bus door Europa en deed verscheidene Europese steden aan. Het doel van de International Queer Liberation Tour was om de frontale aanval in te zetten tegen "conservatief en straight" Europa. Door middel van onder andere acties, activiteiten en optredens gaven de activisten uitdrukking aan queer power en wilden zij afrekenen met op seksualiteit gebaseerde ongelijkheid en uitsluiting. De tour eindigde op 24 juni in Hilversum, waar op dat moment de Roze Zaterdag plaatsvond.

G.B. Jones is een Canadese kunstenares, filmmaakster, musicienne en redactrice van fanzines. Zij is bekend geworden om haar tekeningen van stoere 'Tom Girls'. Deze tekeningen werden voor het eerst gepubliceerd in de fanzine J.D.'s. Begin jaren 80 tot eind jaren 90 speelde G.B. Jones in de experimentele postpunk-band Fifth Column. Haar films zijn op verscheidene filmfestivals vertoond. Haar meest recente film is The Lollipop Generation (2008).

Mieke van Kasbergen (1947) was jarenlang actief binnen de vrouwenbeweging. Zij heeft onder andere samen met Pamela Pattynama de fotoroman 'De vriendin. Haar liefde stond op het spel' gemaakt. Deze fotoroman is opgenomen in het Lesbisch Prachtboek uit 1979.

Eef Keijzer (Amsterdam, 1959) studeerde Kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam en was van 1986 tot 1996 vrijwilligster en voorzitter van het bestuur bij Lesbisch Archief Amsterdam.Voor het LAA organiseerde Keijzer onder andere lezingen en exposities waarin beeldende kunst, die voor lesbische vrouwen interessant is, centraal stond. Daarnaast publiceerde zij over (lesbische) vrouwen en de beeldende kunst.

Het Kenniscentrum Lesbisch en Homo-emancipatiebeleid werd in 2002 opgezet door Peter Dankmeijer en Judith Schuyf en was een onderdeel van de Schorerstichting. Het KCLH vervulde een ondersteunende functie en was vraagbaak voor gemeenten, provincies en lokale welzijnsorganisaties met betrekking tot beleid op het gebied van homo-emancipatie.In 2006 is het KCLH opgegaan in MOVISIE.

Gijs Ketelaar (1945-2002) was homoactivist en heeft voor GroenLinks in de deelraden de Pijp en Oud Zuid in Amsterdam gezeten. Hij overleed op 23 februari 2002 onverwachts aan een hartaanval.

Archief bestaande uit knipsels uit hoofdzakelijk Nederlandse tijdschriften en kranten over het thema homoseksualiteit. De knipsels stammen uit de periode 1974-2004.

Marco de Koning (1948-1995) was performer en voorzitter van stichting Hellun Zelluf. Eind jaren zeventig kwam hij in aanraking met de Rooie Flikkers. Bij hun muziektheatergroep de Softies begon hij met gastoptredens. In 1980 vertolkte hij in de Kleine Komedie de hoofdrol in de herontdekte nichtenklucht Tante Trouth uit Beirout. Twee jaar later speelde hij mee in de nog weer oudere homodraak Wat Niet Mag. Daar ook ontstond zijn steeds nauwere samenwerking met Bep Mous en Geert Vissers aan de vooravond van diens doorbraak als de trafovedette Hellun Zelluf. Toen ook kreeg Marco er weer een alter ego bij die hij Coby Genezijde noemde. Samen met Hellun Zelluf en een groeiharem andere prima-donna's begon Marco in 1990 in discotheek de Mazzo de vermaarde Club Chique, een verzamel- en ontmoetingsplaats met als terugkerend hoogtepunt de Gay Dating Show. Via de kabeltelevisie genoot de hele stad mee. Na de dood van Hellun Zelluf in 1992 richtte Marco, onder het motto "angst doet stilstaan maar hoop doet leven", de Stichting Hellun Zelluf op met als doel meer inzet tegenover aids, met hulp van theater en door middel van ligbadenacties. Inmiddels was duidelijk geworden dat hij aids onder de leden had. Op 23 november 1995 overleed hij aan de gevolgen van deze ziekte.

Anja van Kooten Niekerk (1953-....) was de eerste directeur van het landelijke COC (1989-1995). Daarvóór schreef ze voor verschillende bladen zoals Sek, Lover en Homologie en publiceerde samen met Sacha Wijmer 'Verkeerde Vriendschap : Lesbisch leven in de jaren 1920-1960'. In 1982 richtte ze samen met Sacha Wijmer en Bernadette de Wit het lesbisch tijdschrift 'Diva' op.

In 1984 nam Eric van de Kraats deel aan de eerste editie van het International Gay Youth Congress dat in Amsterdam georganiseerd werd. Hij heeft van dit congres verscheidene documenten bewaard. Van de Kraats was een van de organisatoren van het Randstadfestival, een initiatief van de Kringen Rotterdam in 1984. In 1991 was Van de Kraats begeleider op de Europese conferentie Homoseksualiteit en Handicap. Ook van deze evenementen heeft Van de Kraats documentatie bewaard.

Visual artist, schrijfster, dichteres en activiste. Krul was actief bij ZAMI, een organisatie voor zwarte, migranten- en vluchtelingenvrouwen, en coördinatrice van 'Strange Fruit the Real'.

Homostel dat in 1990 actie voerde om te mogen trouwen.

In september 1983 werd het Landelijk coördinatieteam AIDS opgericht dat een belangrijke rol heeft gespeeld bij de beleidsvorming rond AIDS in Nederland.

Het in de jaren 80 opgerichte Landelijk Homo Jongeren Overleg was het eerste samenwerkingsverband tussen lokale homojongerenorganisaties in Nederlands sinds het ter zielen gaan van de Federatie Studenten Werkgroepen Homoseksualiteit (FSWH) begin jaren 70. Het LHJO organiseerde onder andere de eerste International Gay Youth Conference in 1984 en het was begin jaren 90 verantwoordelijk voor de uitgave van het tijdschrift Expreszo. In 1991 besloot het toenmalige Ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur om de subsidie aan het landelijk overleg stop te zetten. Dit zou feitelijk het begin van het einde voor het LHJO betekenen.

Het in 1987 opgerichte Landelijk KoördinatiePunt groepen kerk en homoseksualiteit fungeert als koepelorganisatie voor plaatselijke, regionale en landelijke groepen rondom geloof, kerk en homoseksualiteit in Nederland. Het LKP organiseert onder andere samen met Netwerk Mirre ieder jaar de oecumenische viering op de Roze Zaterdag. De organisatie had banden met het tijdschrift Vroom & Vrolijk dat eind 2007 voor het laatst verscheen.

Op 19 maart 1983 werd het eerste "Lesbies Gezond"-congres georganiseerd met als doel de positie van lesbische vrouwen in de (geestelijke) gezondheidszorg te bespreken. Uit dit congres kwam onder meer het Landelijk Overleg Lesbische Artsen voort.

Geboren op 6 april 1892 in Leiderdorp, overleden op 1 mei 1978; speelde een belangrijke rol achter de coulissen van de Nederlandse homo-emancipatiebeweging; was actief binnen het Nederlandsch Wetenschappelijk Humanitair Komitee (NWHK) en is bekend geworden als één van de oprichters van het tijdschrift Levensrecht (waarvan het eerste nummer verscheen in maart 1940 en waarin Van Leeuwen schreef onder het pseudoniem Arent van Santhorst) en van het COC (1946). Het archief is van buitengewoon belang voor de geschiedenis van de homobeweging in de eerste helft van de twintigste eeuw, met name vanwege de brieven van jhr. mr. J.A. Schorer aan Van Leeuwen waarin het reilen en zeilen van het NWHK besproken wordt.

Lesbian ConneXion/s is een internationale fototentoonstelling met bijna 200 foto's van 70 lesbische fotografes uit verschillende Europese landen, die de grote diversiteit aan lesbische levens en leefstijlen zichtbaar maakt. Het initiatief voor Lesbian ConneXion/s werd in 1995 genomen door de fotografe Marian Bakker (Amsterdam) en de schrijfster Traude Buehrmann (Berlijn). De eerste expositie werd gehouden tijdens de Gay Games Amsterdam in 1998 in Artotheek Oost.

Het Lesbisch Archief Utrecht werd opgericht in 1982 met als doel de geschiedenis van het lesbische leven te achterhalen en in kaart te brengen. Het archief werd in 1990 opgeheven na de laatste drie jaar als slapend archief te hebben gefungeerd.

Archief met betrekking tot de poging een Lesbisch Boekenboek, een beschrijvende bibliografie van lesbische boeken, op te zetten. Het project heeft niet geresulteerd in de beoogde publikatie.

De werkgroep Lesbische Vrouwen in het Onderwijs was een onderdeel van de ABOP. De werkgroep werd opgericht in 1981.

Maurice van Lieshout (1953) heeft Nederlands en vergelijkende taalwetenschap gestudeerd in Utrecht. In 1978 werd hij redacteur bij het COC-tijdschrift Sek. Hij was bij dit tijdschrift werkzaam tot 1982. Enkele jaren later werd Van Lieshout universitair docent Homostudies bij de vakgroep Moderne Nederlandse Letterkunde aan de UVA. Hij heeft daar lesgegeven tot 1994. Daarnaast heeft Van Lieshout enkele werken over homoseksualiteit, de homo-identiteit en de geschiedenis van de homo-emancipatie op zijn naam staan.

Het driemaandelijkse literair tijdschrift Lust en Gratie werd uitgegeven door de Stichting Lust en Gratie. Deze stichting werd opgericht n.a.v. het verschijnen van het lesbisch Prachtboek in 1979. Uit de opbrengsten van het prachtboek en andere bronnen werd een fonds gevormd met als doel lesbisch-culturele projecten op te zetten en te bevorderen. Op 8 mei 1980 werd dit officieel vastgelegd in de stichtingsakte. In 1983 volgde de oprichting van een landelijk lesbisch-cultureel kwaliteitstijdschrift, en verscheen het eerste nummer van Lust en Gratie. In 2001, in jaargang 17, viel het doek voor het tijdschrift vanwege subsidiestop en het feit dat de uitgeverij waar Lust en Gratie ondergebracht was geen toekomst meer zag in een papieren voortzetting.

De geschiedenis van de vrijwilligersorganisatie MVS gaat terug tot 1984 toen een illegale homo/lesbische radiogroep via de Amsterdamse Krakersradio radio ging maken voor de LBGT-gemeenschap. Men wilde de roze gemeenschap een stem geven. Na twee woelige jaren werd MVS in 1986 een legale uitzendorganisatie. Aanvankelijk verzorgde men alleen radio, maar aan het begin van de jaren 90 ging MVS, inmiddels omgedoopt tot MVS Media, zich ook richten op televisie. Enkele jaren later kwam daar ook nog internet bij. Eind jaren 90 kreeg de zender haar huidige naam: MVS Gaystation.

Ma'dam was een tweemaandelijks lesbisch blad dat in 1986 door de vrouwenafdeling van het COC Amsterdam opgestart werd. Vanaf 1996 ging het blad simpelweg Madam heten. In 1999 verscheen het laatste nummer.

Thijs Maasen (1948) studeerde psychologie aan de Katholieke Universiteit in Nijmegen en was lange tijd werkzaam als psycholoog bij de (SAD-)Schorerstichting. In 1988 promoveerde hij aan de Vrije Universiteit van Amsterdam op het proefschrift De pedagogische eros in het geding. Gustav Wyneken in de Freie Schulgemeinde Wickersdorf tussen 1896-1931.

Deze naar Nederland geëigeerde Amerikaanse theoloog en fotograaf woont sinds 1986 in Nederland. In Amerika was hij enige tijd dominee in de Reformed Church, actief in beweging voor de mensenrechten en betrokken bij de acties tegen de oorlog in Vietnam. Tevens schreef hij vele recensies voor de tijdschriften van de Gay Academic Union en het voorwoord tot de herdruk van de eerste Amerikaanse bloemlezing van homopoëzie. Hij is lid van de redactieraad van het Journal of Homosexuality. Naast fotograaf is Mader ook actief als vertaler en publicist op het gebied van fotografie, seksuologie en homostudies.

Manoeuvre is een Amsterdams vierstemmig mannenkoor dat in 1992 opgericht werd. Het repertoire van Manoeuvre bestaat onder andere uit nummers van het Eurovisie Songfestival, musical hits en Nederlandse meezingers. Ieder jaar heeft Manoeuvre een ander thema waar het zijn repertoire op aanpast.

Noot aan de Man was een Amsterdams mannenvocaalensemble. Het mannenkoort werd opgericht in 1982 en opgeheven in 2002.

Rond 1985 richtte Johan Meester (1954) samen met twee andere enthousiastelingen MVS Media (het huidige MVS Gaystation) op. In haar beginjaren verzorgde MVS Media alleen holesbi-radio. In 1993 stapte Johan Meester over naar Gaylinc, een project van het COC landelijk en Stichting Urania om informatie rond homoseksuele en lesbische thema's beter te verspreiden. Gaylinc beheerde onder andere de homoteletekstpagina van de NOS (pagina 447). In de jaren 90 ging Gaylinc online. Meester is als vrijwilliger nog steeds bij deze website betrokken. In 1986 was Meester een van de organisatoren van de benefietactie "De Nacht voor het Ochtendgloren" in het Concertgebouw. Mede door dit evenement kon het Homomonument gerealiseerd worden. Tot slot was Johan Meester initiatiefnemer van de Koninginnedagvieringen die vanaf 1989 op het Homomonument gegeven worden.

Maaike Meijer was één van de oprichters van de radicale actiegroep Paarse September (1972-1976), dat het gelijknamige tijdschrift uitgaf.

Henri Methorst (1909-2007) was een Nederlands uitgever, tolk en voorvechter van homo-emancipatie. Hij was jarenlang de drijvende kracht achter het International Comittee for Sexual Equality (ICSE, 1951-1964), opgericht op initiatief van het COC.

Klein archief van drie archieven die samengevoegd zijn.

Foto- en knipselverzameling van Michel (een pseudoniem), voornamelijk met (contacten met) kinderen als onderwerp

Floris Michiels van Kessenich (1957-1991), telg uit een adellijke, katholieke familie maakte actievoeren tot levensdoel en haalde veelvuldig de landelijke pers. Terwijl de meeste homoseksuelen streden tégen conservatieve bolwerken, bewerkte hij die instituten van binnenuit. Hij zorgde voor opschudding in het behoudende Leidse studentencorps door de oprichting van een homodispuut, en binnen de katholieke kerk voerde hij actie tegen kardinaal Simonis, die homoseksuelen de commune weigerde. In de politiek bestreed Michiels de CDA-opvatting dat het mogelijk moest zijn homoseksuele leraren en leerlingen uit het confessionele onderwijs te weren. De kleurrijke en gedreven 'roze jonker' stierf in 1991 aan de gevolgen van aids. De door hem opgerichte Donderdagavond Eet Club (voor homo's uit de betere kringen) en Dignity Nederland (voor katholieke homo's) leiden nog steeds een bloeiend bestaan.

Hugo van Mondfrans (1940-1989) was chansonnier en cabaretier die, zoals hij het zelf verwoordde, optrad als vrouwelijke creatie. Hij begon zijn carrière eind jaren vijftig in de travestieclub Madame Arthur. Hij was één van de eersten die echt zong in plaats van te playbacken. Amsterdam bleek al gauw te klein dus trok Hugo naar Berlijn, Hamburg, Marokko en Parijs waar hij optrad met wereldsterren als Sarah Vaughan en Amanda Lear. Terug in de Hollandse moerasdelta schitterde hij in diverse theaterprogramma's. Hij maakte alle kleding en rekwisieten voor zijn shows zelf, vaak van ongebruikelijke materialen als pannesponzen en vuilniszakkenplastic.

De MSA (opgericht in 1970) is een gay-vriendenclub die met elkaar leuke evenementen organiseert en waarvan motorrijden een belangrijk onderdeel is.

In navolging van de International Mister Leather-verkiezingen die sinds 1979 in Chicago gehouden worden, zijn er in Nederland ook nationale verkiezingen gehouden. Dit archief bevat documentatie van de verkiezingen in 1997, 1999 en 2001. Tevens bevat dit archief o.a. documentatie over IML.

Jan Naber was eind jaren '60 lid van het Homofiel Studenten Dispuut (HSD) in Utrecht.

De Nationale Commissie Aidsbestrijding was vanaf 1987 het adviesorgaan van de overheid op het gebied van aidsbeleid. Daarnaast had de NCAB uitvoerende taken, zoals het beheer van de Aids Infolijn en het opzetten van een aidsdocumentatiecentrum. In 1995 werd de NCAB opgeheven. Het grootste deel van haar taken werd overgedragen aan het Aids Fonds.

Onderzoeker die in de jaren 70 voor het IVA in Tilburg enkele onderzoeken deed naar homoseksualiteit.

Nieuw Lila, een studiegroep binnen het COC, werd in 1969 opgericht en bestond uit Rob Tielman, Ben Bussink, Rijkjan Sikkel, Pieter de Feyter, Joke Swiebel en Henk Branderhorst. Met uitzondering van Branderhorst waren allen betrokken bij de FSWH. Nieuw Lila pleitte voor een maatschappij-kritische benadering van homoseksualiteit en bracht het cahier 'Afscheid van een moederbinding'uit.

"Two in Twenty" (2 in 20) was een radicale nieuwsbrief uitgegeven door een homogroep uit Cambridge. Het eerste nummer verscheen in 1989. Daarna zijn er nog enkele nummers verschenen.

Van 1992 tot 1997 was Jeannette Nijboer actief als vrijwilligster bij het Lesbisch Archief Amsterdam. Ze vervulde daar de functie van penningmeester en zorgde voor projectsubsidies bij de gemeente Amsterdam en de provincie Noord-Holland. Ook maakte zij tentoonstellingen en organiseerde zij bijeenkomsten voor lesbische vrouwen. In 1994 bracht Nijboer het boek 'Op de lesbische tour in Amsterdam" uit. Voor deze publicatie van wandelingen, boot- en fietstochten langs de geschiedenis van lesbisch Amsterdam maakte ze gebruik van informatie en beeldmateriaal uit het Lesbisch Archief. Jeannette Nijboer was tot slot ook actief binnen het COC waar ze bestuurswerk deed. Ze was verantwoordelijk voor het personeel en het vrijwilligersbeleid.

Het idee voor een woonproject voor lesbische 50-plussers werd geboren op het congres van de stichting Vrouwen Nu voor Later in 1995. Datzelfde jaar ging een groepje vrouwen nog aan de slag met het idee om een dergelijk woonproject volledig in eigenbeheer te realiseren. Jaren van voorbereiding volgden. In 2000 werd de Vereniging Nu voor Later opgericht. Begin 2002 werd de vereniging echter weer opgeheven bij gebrek aan voldoende actieve leden.

Henk Nijman (1935-2009) was onder andere actief binnen de Rooie Flikkers.

Homoactivist, actief in AbvaKabo Homo-Lesbische Groep, Roze Links / Groen Links en de ILGA.

Dit archief bevat correspondentie met betrekking tot aidsonderzoek.

Gespeelde documentaire van Han van Weel (pseudoniem van Han van Delden) en Jack van der Wel uit 1982. Orgieën en Orchideeën ging over het homoleven in Nederland in de eerste helft van de twintigste eeuw.

Orpheus is een landelijke vereniging voor heteroseksuele echtparen die binnen hun relatie te maken krijgen met homoseksuele gevoelens van een van de partners. De geschiedenis van Orpheus gaat terug tot 1969 toen een echtpaar een advertentie in de krant plaatste, omdat het graag in contact wilde komen met stellen waarbij een van de partners ook homoseksuele gevoelens had. Uit de contacten die op basis van deze advertentie gelegd werden kwam in 1970 de Werkgroep voor Huwelijk en Homo/biseksualiteit Orpheus voort. Tot 1983 was Orpheus een buitengroep van het COC. Daarna ging de werkgroep als zelfstandige vereniging verder.

Vereniging "Ouders en Homosexualiteit" gevestigd te Leeuwarden in Friesland. Doel: begeleiden van ouders van homosexuele kinderen in Friesland en het bevorderen van de emancipatie van homosexuelen. Later: Ouders en homoseksualiteit.

Lokale werkgroep ouders van homoseksuele kinderen. De werkgroep organiseerde onder meer ouderavonden en gaf voorlichting.

PANN is in 1969 opgericht door zes studenten uit Utrecht die het zat waren dat er geen ruimte in hun stad was voor homojongeren. Destijds stelde artikel 248-bis uit het Wetboek van Strafrecht homoseksuele relaties tussen meerder- en minderjarigen strafbaar. Om die reden liet de Nederlandse Vereniging voor Integratie van Homoseksualiteit COC geen bezoekers jonger dan 21 jaar toe. De studenten besloten hier verandering in te brengen. Ondanks het wetsartikel zag de officier van Justitie geen bezwaar om de eerste dinsdagavondsociëteit voor homojongeren persoonlijk te openen. Daarmee werd het eerste PANN-Evenement op 15 april 1969 een feit. PANN is een groep van jonge vrijwilligers, voortgekomen uit het in 1965 ontstane Utrechts Homofiel Studenten Dispuut (dat weer later werd omgedoopt in de U.S.W.H., de Utrechtse Studenten Werkgroep Homosexualiteit).

Dit archief bevat documentatie op het gebied van pedofilie.

Dit archief bevat documentatie over de Pottenagenda 1990, een uitgave van het Lesbisch Archief Amsterdam.

Het eerste nummer van het Pottenblad verscheen in juni 1980 met als doel een verzameling artikelen uit te brengen gemaakt voor en door lesbische vrouwen. Het laatste nummer verscheen in 1985.

PATS was een fanzine speciaal voor potten, flikkers en andere queers. Het Utrechtse kwartaalblad richtte zich met name op de (links) politieke, autonome en anarchistische queers. PATS verscheen voor het eerst in juni 1992. Het einde van het blad werd op 4 december 1999 gevierd met een afscheidsfeest in het ACU.

This Way Out is een gerenommeerd Amerikaans LGBT-radioprogramma dat sinds april 1988 uitgezonden wordt. De uitzendingen vinden plaats op wekelijkse basis en zijn internationaal te beluisteren.

Rijnsburger is literair vertaler van Franstalige romans. Zijn specialisme is homoseksuele schrijvers en/of literaire werken met een homoseksueel thema. Rijnsburger heeft werken vertaald van Robert Pinget, Michel Braudeau, Julien Green en Pierre Guyotat.

Na het verdwijnen van de Studenten Werkgroepen Homoseksualiteit ontstaan midden jaren zeventig, opnieuw buiten het COC, radicaal-lesbische en flikkergroepen, zoals de Lesbische Beweging, de Rooie Flikkers (Nijmegen), de Roze Driekhoek (Eindhoven) en het Flikkerfront (Amsterdam). Zij vinden dat het COC te veel op assimilatie is gericht en dat integratie in de samenleving niet voldoende is als daarbij de eigen identiteit verloren gaat. Zij leggen dan ook de nadruk op het ontwikkelen van een eigen potten- en flikkeridentiteit. Deze Eindhovense actiegroep is vooral bekend geworden door een geruchtmakende serie van vier voorlichtingsboekjes met de titel Vies is lekker: stoute en spannende verhalen om stiekum na te doen.

Op 26 juni 2004 vond de Roze zaterdag plaats in Enschede. Dit archief bevat onder meer documentatie over de voorbereiding van het evenement en over de bezwaren die Stadspartij Enschede aanvankelijk had ten opzichte van een Roze Zaterdag in Enschede.

Op 24 juni 1995 werd voor het eerst en vooralsnog voor het laatst de Roze Zaterdag in mediadorp Hilversum gehouden. Met het motto 'De andere werkelijkheid' probeerde de organisatie tegenwicht te bieden aan de stereotypische beeldvorming van 'extravagante nichten en potten in tuinbroek'door de media. Ruim baan werd gegeven aan de doorsnee homo en lesbo. Het organiseren van de Roze Zaterdag in Hilversum verliep overigens niet helemaal van een leien dakje. Dit had onder andere te maken met de Europride/Roze zaterdag 1994. Dit financiële fiasco had diepe sporen achtergelaten. De Hilversumse editie leed helaas zelf ook verlies. In 1996 ging om die reden de Roze Zaterdag bijna niet door, ware het niet dat Haarlem zich op het allerlaatste moment opwierp als organisator.

Schrijfster en oud-verzetsstrijdster Marian van de Ruit (1922-2009) werd op haar zeventiende door haar ouders als kindermeisje naar Berlijn gestuurd omdat ze lesbisch was. In de Tweede Wereldoorlog speelde zij een rol in het Duitse verzet, onder meer door sabotage te plegen. Hierover schreef Van de Ruit in de drie romans die uitgeverij De Bezige Bij van haar publiceerde: Het onrecht, De onschuld en De overwinning. Het verschijnen van haar trilogie begin jaren tachtig ging gepaard met de nodige commotie.

Allerhande documentatie over homoseksualiteit en aanverwante thema's. De stukken zijn in het Russisch en afkomstig van Genderdoc Rusland.

Willemien Ruygrok (1951) werd in de jaren zeventig actief in het COC en binnen de PvdA. Na haar stage bij De Born, het democratisch-socialistisch vormingscentrum voor vrouwen, kreeg ze daar in 1976 een baan als cultureel werker. Van 1981 tot 1992 was Ruygrok beleidsmedewerker bij het landelijk kantoor van het COC. Vanaf 1992 werkt zij bij E-Quality, het kenniscentrum voor emancipatie, gezin en diversiteit. Ruygrok was onder andere ook nog lid van het bestuur van de Gay Games en actief in de PvdA-homogroep.

Homoactivist en politicus (Amsterdam, 1945). Actief binnen de PSP en later Groenlinks. Hij richtte onder meer de Rode Flikkers op en was als raadslid voor de gemeente Amsterdam betrokken bij de oprichting van het Homomonument in 1987. In de jaren 90 was Van Schijndel onder andere beleidsmedewerker aids-preventie bij het COC Amsterdam en voorlichter voor de Gay Games. Tevens was hij mede-oprichter van de homozwemvereniging Gay Swim Amsterdam. In recentere jaren was hij actief binnen RozeLinks, een werkgroep van Groenlinks die zich inzet voor seksuele diversiteit.

Dit archief bevat materiaal gebruikt voor Schorersmemorie met bijlagen, een voorpublicatie van een biografie over J.A. Schorer. Tevens bevat dit archief documentatie over de tot stand te brengen biografie.

Schorer Buddyzorg is het oudste buddyproject in Nederland en bestaat sinds 1984. Aanvankelijk bood het project alleen ondersteuning aan homomannen met hiv en aids, maar in de loop der jaren heeft Schorer het werkveld aanzienlijk verbreed. Niet alleen mensen met hiv en aids kunnen momenteel een buddy krijgen, maar ook bijvoorbeeld LGBT-mensen met een andere ernstige ziekte of handicap, roze ouderen en transgenders.

Dordrecht was de eerste gemeente in Nederland die een straat vernoemde naar een voorvechter van homorechten. Op 29 december 1984 werd het Jacob Schorerpad in de Dordtse wijk Stadspolders feestelijk onthuld. Het initiatief kwam van het COC Dordrecht in het kader van het internationale homojaar 1984.

Het instituut dat de laatste jaren kortweg Schorer genoemd werd, werd in 1967 opgericht als de Jhr. Mr. J.A. Schorerstichting tot exploitatie van consultatiebureaus voor homofilie. Door middel van het aanbieden van informatie, kennis en faciliteiten beoogt Schorer de gezondheid en het welzijn van LGBT-mensen te verbeteren. De Schorerstichting ging in 2012 failliet.

Historica en archeologe. Van 1981 tot 1998 verbonden aan de werkgroep Homostudies van de Universiteit Utrecht. Promoveerde in 1994 aan de Leidse Universiteit op 'Een stilzwijgende samenzwering: Lesbische vrouwen in Nederland 1920-1970'. Schuyf houdt zich bezig met homoseksualiteit en geschiedenis, beleid, media, ouderen en sport en is verbonden aan MOVISIE Lesbisch en Homo-emancipatiebeleid.

Dit archief bevat een eindscriptie van de opleiding maatschappelijk werk aan de vrouwenleerroute van hogeschool De Horst in Driebergen. Het gaat over de factoren die verhinderen dat lesbische vrouwen binnen het COC autonoom kunnen zijn en hoe men deze vrouwen kan begeleiden dit wel te worden.