Ik heb gekozen voor een Franse roman: L’âge d’or (1953). Het is fictie die niet zo heel bekend is, maar het is een prachtig boek. Het zijn herinneringen van Pierre Herbart, een Franse schrijver. Het verhaal is weliswaar verzonnen, maar het is geschreven als een soort autobiografische memoires van een jongeman die heel veel andere jongemannen ontmoet en daar of verliefd op wordt of seks mee heeft.
Stuk gekozen door hoofd Collectie Wilfred van Buuren
Het merkwaardige is dat het met veel van die liefdes slecht afloopt – de ene moet naar de gevangenis, de ander krijgt een ziekte – maar dat maakt eigenlijk niet uit. Ondanks de ellende en de ontmoetingen die vaak heel vluchtig zijn, weet hij dat op zo’n mooie manier te beschrijven dat er een waas van geluk blijft hangen.
Ik ben het boek pas zelf onlangs op het spoor gekomen. Ik denk dat weinig mensen in Nederland dit kennen, er is ook geen werk vertaald van deze schrijver. Desalniettemin heeft schrijver Dominique Fernandez in Frankrijk een canon samengesteld met wat nu de meest interessante boeken zijn. Herbart staat dan gewoon tussen Proust, Plato en Thomas Mann.
Een aantal van mijn favoriete boeken is vaak heel pessimistisch. Ik lees graag Céline of Hermans, dus ik hou van intellectueel en filosofische werken met een zwartgallig en bijna nihilistisch wereldbeeld. Het is soms moeilijker om goed over geluk te schrijven dan over ellende.
Daarnaast kies ik voor de Der Eigene omdat dit tijdschrift tot de kern van onze collectie behoort, het zat namelijk in de Schorerbibliotheek. Bovendien is dit periodiek, samen met andere Duitse titels, een goede weergave van het feit dat de moderne homoseksualiteit een Duitse uitvinding is. Hoewel de term weliswaar uit Hongarije komt, is het met Magnus Hirschfeld en die bladen daar begonnen.
